- kolonizacja na prawie niemieckim
- lokacja (umowa lokacyjna)
- zasadźca
- wolnizna
- dziesięcina
- sołtys
- ława
- podgrodzie
- wójt
- "wolni goście"
- Zwierciadło saskie
2. Lokowanie wsi na prawie niemieckim:
- organizował to zasadźca, który otrzymywał od lokalnego księcia immunitety
- sprowadzał osadników zza granicy, najczęściej z Niemiec kusząc ich wolnizną i darmową ziemią
- każdy osadnik dostawał jeden łan (od 17 do 25 hektarów w zależności od tego, czy w umowie mowa była o "łanie małym" czy "łanie dużym"), zasadźca dostawał więcej, od 2 do 4
- zasadźca stawał się sołtysem z szeregiem przywilejów (wyłączność do posiadania stawu rybnego, młyna, jatki czyli rzeźni, przywilej propinacyjny - monopol na produkcję alkoholu, partycypowanie w podatkach zbieranych dla lokalnego pana)
- wieś założona na prawie niemieckim miała własny sąd: ławę, którego przewodniczącym był sołtys
- wsie zakładane były w konkretnych planach przestrzennych (owalnice, okolnice, ulicówki, patrz str. 434)
- pola należące do chłopów miały teraz regularny układ, zazwyczaj dostosowany do przyniesionej z Niemiec trójpolówki
Przykład ulicówki, wsi ulokowanej na prawie niemieckim
3. Lokowanie miast na prawie niemieckim:
- najstarsze ulokowane polskie miasto: Złotoryja w 1211
- podobnie jak w przypadku wsi, miasto zakładał zasadźca czasem zwany lokatorem
- lokowano na prawie magdeburskim (częściej) lub lubeckim (na Pomorzu)
- różnica między tymi dwoma prawami była następująca: przy tworzeniu miasta na prawie magdeburskim w centrum tworzono prostokątny rynek, w prawie lubeckim rynku nie ma w ogóle, zastępuje go bardzo szeroka ulica idąca w poprzek miasta
- w obu przypadkach ulice powinny przecinać się pod kątem prostym, tworzyć szachownicę
- zasadźca po utworzeniu miasta stawał się dożywotnim, dziedzicznym wójtem
- na rynku zazwyczaj znajdował się ratusz i kościół, często też budynek ławy i pręgierz
Przykłady miast lokowanych na prawie magdeburskim:
Przykłady miast lokowanych na prawie lubeckim: